MASZYNY Z DUSZĄ CZYLI AUTOMATY DO GIER.

Dzisiejszy świat polega na tym, że wszystko co chcemy możemy mieć bez problemu. Nawet nie musimy wychodzić z domu żeby coś kupić. Żyjemy w świecie internetu, w którym dużą rolę spełniają sklepy online oferujące nam wszystko co znajduje się w super-marketach. Wystarczy parę kliknięć w komputerze i wnet nasze zamówienie pojawia się u progu naszych drzwi, dostarczone przez listonosza lub kuriera. Pełen luksus! Ale nie zawsze tak było. Jako dziecko, oglądając zagraniczne reklamy, mogłem jedynie sobie pomarzyć o wszystkich tych wspaniałych zabawkach, wymyślnych słodyczach oraz niesamowitych konsolach do gier video. No właśnie, gry video. Dla młodego człowieka była to wtedy bardzo ważna rzecz. Z resztą do dzisiaj gry cieszą się taką samą popularnością jak w latach 80 i 90. Nic się nie zmieniło, po za jednym. Dzisiaj wszystkie gry są łatwo dostępne, nie są może tanie ale jeżeli mamy pieniądze po prostu idziemy do sklepu i kupujemy, bądź zamawiamy przez internet. Jako młody człowiek żyłem w zupełnie innym świecie. Co prawda mieliśmy dostępne komputery PC, Amiga lub Commodore 64. Dostawaliśmy je pod pretekstem, że niby się przydadzą do nauki a tak naprawdę myślami byliśmy przy grach. Jednak nie tak łatwo można było je dostać, trzeba było się nachodzić po giełdach i nakombinować żeby kupić coś konkretnego. Rodzice też nie byli chętni do kupowania nowych tytułów, zwłaszcza jak wracali ze szkolnej wywiadówki, gdzie dowiedzieli się o kilku pałach i uwagach ;D Na początku lat 90 pojawiła się znamienna konsola do gier video PEGASUS, dzisiaj znana jako piracki NES / Famicom od firmy Nintendo. Konsola obfitowała między innymi w takie tytuły jak Super Mario Bros, Contra, Tetris, Ninja Turtles oraz Castlevania. Gier było multum, kosztowały niedużo i były stosunkowo łatwo dostępne, jeśli wiedziało się gdzie szukać. Przeważnie sprowadzali je Rosjanie, którzy wystawiali się na ryneczkach i giełdach.

Szeroki wybór gier na ryneczku ;)

Gry na Pegasusa można było też kupić w sklepach z elektroniką, gdzie zaufany sprzedawca zawsze dla nas trzymał lepsze tytuły pod ladą ;) Jednak gdy u nas królował Pegasus, w tym samym czasie na zachodzie reklamowali gry 16-bitowe, które były obsługiwane przez konsole SNES i Sega Mega Drive. Cechowały je lepsza jakość, grafika, dźwięk i płynność. Pegasusowe 8-bitówki wypadały blado przy grach nowej generacji. Znowu pojawił się problem; konsole nie były na każdą kieszeń a ich dostępność w Polsce była znikoma. Niespodziewanie wielkim hitem stały się automaty do gier video, które wyrastały jak grzyby po deszczu w każdej knajpie. Można było też spotkać specjalne salony z automatami w postaci namiotów lub wagonów, które były wręcz oblegane na koloniach i wczasach. Salon z maszynami do gier był obowiązkowym punktem do zaliczenia w każde wakacje. Ja osobiście grałem na automatach gdziekolwiek je tylko spotkałem. Nie marnowałem żadnej okazji, zależało mi żeby pograć chociaż 5 minut. Nie posiadałem dużo gier w domu i była to dla mnie świetna alternatywa żeby pograć w gry, które widziałem na zagranicznych reklamach i chociaż w części zrealizować swoje marzenia. Do dzisiaj wspominam małą knajpkę z zapiekankami, która zaopatrzona była w kilka automatów do gier stojącymi pod ścianą. To znamienne miejsce było położone tuż pod szkołą Podstawową. Była to bardzo dobra kwatera do spędzenia czasu na dużej przerwie lub wagarach; podobno najciemniej pod latarnią ;) Pamiętam, że można było tam pograć w Primal Rage oraz w ClayFighter.

Dzięki dostępność tak dużej ilości automatów do gier prawie w każdym miejscu, mogliśmy pograć w mnóstwo świetnych tytułów. Pamiętam, że bardzo często oblegałem automaty z grami Golden Axe, Teenage Mutant Ninja Turtles, Cadillacs and Dinosaurs, Mortal Kombat, Double Dragon oraz Final Fight. Po prostu musiałem zagrać, gdy widziałem któryś z tych tytułów. Wiedziałem, że w domu nie będę miał szansy pograć. Wspomnienia były później bezcenne. A były to czasy kiedy jeszcze nie było emulatorów konsol na PC, z resztą nawet jeśli mielibyśmy do nich dostęp to i tak nie mogły się równać z klimatem i radością z grania jakie dawały automaty do gier. Co prawda poziom trudności gier był mocno wywindowany w górę, aby gracze szybko przegrywali i kupowali kolejne żetony. Biznes musiał się kręcić. Jednak mnie ani innych graczy nigdy ten proceder nie zniechęcił do grania. Niektórzy szybko dochodzili do wprawy grając po kilka godzin dziennie, a bardziej cwani gracze oszukiwali, wrzucając żeton do którego przymocowana była żyłka. Mogli w ten sposób grać przez wiele godzin na jednym żetonie, o ile właściciel lokalu nie spostrzegł co się dzieje. Po dziś dzień trzymam taki żeton, na pamiątkę tych cudownych chwil.

Miło wspominam czas, który spędziłem grając na automatach. To właśnie tam odkryłem po raz pierwszy Mortal Kombat i wiele innych tytułów. Wielu ludzi uzna ten czas za zmarnowany, bo co można powiedzieć o sterczeniu pod automatem i wpatrywaniu się w ekran. Dla mnie były to magiczne chwile, podczas których rozwijałem swoją wyobraźnie i nie żałuje ani jednej minuty spędzonej w salonie gier. Czas jednak szedł do przodu i moje stare ulubione gry zastępowały maszyny z grami nowej generacji, które mnie już tak bardzo nie ruszały. Gdzieniegdzie można było jeszcze spotkać niedobitki starych maszyn z klasycznymi grami. Jednak wiedziałem, że ich czas nadszedł i niedługo całkowicie znikną. Po pewnym czasie wszystkie automaty do gier przestały być dochodowe. Gdy pojawiły się domowe konsole z grami nowej generacji, ludzie szybko zapomnieli o automatach stojącymi gdzieś w spelunach czy w obskurnym namiocie w Lunaparku. Zaczęto inwestować w domowy sprzęt, który okazał się być bardziej opłacalny i wygodny. Nie ma co się czarować, większość graczy już by nie chciało dzisiaj sterczeć pod maszyną w jakimś publicznym miejscu, skoro można sobie wygodnie usiąść we własnym fotelu i w spokoju zagrać, bez tłumu gapiów dookoła. Chociaż, ostatnio odkryłem, że do sieci kin Cinema City zaczęli wprowadzać ''Game Roomy'' z automatami do gier. Przeważnie są to tylko nowsze bijatyki oraz wyścigi, ale ważne, że jest cokolwiek. Fajnie, że są ludzie, którzy dbają o to, by stare dobre czasy nie poszły całkowicie w zapomnienie. Tak jak napisałem wyżej, większość ludzi uzna to już za przeżytek nie warty uwagi, ale są osoby, które miło ten czas wspominają. Nie było to samolubne granie w swoich czterech kątach, odgrodzone od reszty świata. Oprócz samych automatów i gier, było to też przede wszystkim wyjście z domu i spotkanie się z innymi ludźmi. Przeważnie grało się razem z kolegą lub koleżanką, a czasami dołączył się do nas zupełnie ktoś obcy. Taki rodzaj rozrywki zrzeszał ludzi i pozwalał wspólnie przeżywać te chwile.

Nieodłączny element każdej knajpy lat 90 :)

Jedną z zalet tych maszyn była kolorystyka obudowy. Automaty były barwne i przyciągały wzrok. Na bocznej stronie najczęściej były starannie wykonane grafiki, przedstawiające postacie występujące w grach. Od przodu oprócz podświetlanego loga, było mnóstwo kolorowych rysunków i napisów dotyczących danej gry. Wszystkie te ozdobniki były bardzo efektowne i pozwalały wczuć się w klimat gry, zanim jeszcze wrzuciliśmy żeton do automatu. Pamiętam jak sam oglądałem z pasją każdy element maszyny, szukając na niej różnych szczegółów i smaczków dotyczących samej gry. W przypadku automatu z grą Mortal Kombat były to wszechobecne smoki na obudowie. Jeśli jednak trafiliśmy na automat z grą sportową, taką jak NBM Jam to mogliśmy się spodziewać sprytnie rozrysowanego boiska do koszykówki w miejscu gałki sterowniczej i przycisków. Można powiedzieć, że każda gra miała swoją własną dużą obudowę, która ją odpowiednio ozdabiała i reklamowała. Automaty do gier były zaprojektowane tak, żeby przyciągały uwagę wszystkich ludzi i myślę, że świetnie spełniały swoją rolę w tym zakresie..

Klasyczny automat z grą Mortal Kombat jaki pamiętam...

Maszyny z grami będą przeze mnie zapamiętane, jako jedne z lepszych rozrywek tamtych dni. Szukałem ich wzrokiem w każdym Wesołym Miasteczku. Nie były to bezduszne i tandetne automaty. Te zbudowane z drewna i metalu monstra miały w sobie to coś. Podchodziłem do nich za każdym razem, obojętnie czy miałem żetony czy nie. Przemawiały do mnie niczym żywe istoty i zachęcały do grania. Była to dziwna więź między człowiekiem z krwi i kości a automatem, w którym układy scalone rozgrzane były niczym gorące serce. Brzmi to może trochę abstrakcyjnie, ale myślę, że były to po prostu maszyny z duszą.

Pozdrawiam!

Keeper :)


PS Poniżej mini galeria wybranych automatów przy których spędzałem czas ;)

CZAS NA SEANS: WOJOWNICZE ŻÓŁWIE NINJA (1990)

Jeżeli ktoś by mnie spytał o trzy najlepsze filmy jakie obejrzałem w dzieciństwie, to bez mrugnięcia okiem podałbym jako pierwszy tytuł Wojownicze Żółwie Ninja. Nie chodzi tu nawet o to, że jako dziecko byłem mega fanem Żółwi, bo to mógłby być wystarczający powód, ale to nie to. Film był po prostu genialny i do dzisiaj uważany jest przez wielu kino-maniaków za ponadczasowy. Ogląda się go dzisiaj tak samo dobrze jak w latach 90, wypożyczony na kasecie VHS z miejskiej wypożyczalni. Cechował go bardzo dobry scenariusz, charakteryzacje, kostiumy oraz świetny dobór aktorów. Akcja filmu dzieje się często nocą, w ciemnych zaułkach Nowego Yorku lub w podziemnych kanałach, jest mokro, zimno i złowrogo. Fabuła przedstawiona jest klasycznie. Cztery małe żółwiki oraz szczur zostają poddani mutacji dzięki rozbitemu w kanałach pojemnikowi z radioaktywną cieczą. Żółwie pod czujnym okiem szczura Splintera zostają adeptami tajemnej sztuki ninjutsu. W między czasie do Nowego Yorku przybywa dawny wróg Splintera, Shredder, który organizuje podziemny klan gangu złodziei-ninja o nazwie Stopa, wykorzystując do tego trudną młodzież i przestępców. Dziennikarka April O'Neil ujawnia prawdę o klanie Shreddera. Niespodziewanie znika Splinter, a dziennikarka, której losy splotły się z Żółwiami Ninja, pomaga im w odnalezieniu mistrza. Trop prowadzi do kryjówki Shreddera, nasi bohaterowie rzucają mu wyzwanie w walce o honor.

Szacunek do  mistrza najważniejszy!

April w siedzibie żółwi.

     Przyznam, że ekranizacja Żółwi Ninja była dosyć mroczna i poważna jak na film, który miał być adresowany do młodych ludzi. Ale czy na pewno tylko do nich? Dzisiaj, jako dorosły człowiek nie odbieram tego filmu jako dziecinnego. Zawarto w nim wiele życiowych aspektów, które nie każde dziecko do końca zrozumie. Mamy tu dumę i honor, motyw zemsty, pychę, brak akceptacji, poszukiwanie siebie, nietolerancję, wejrzenie w głąb własnego umysłu, filozoficzne mądrości wschodu, duchowość, miłość a także relacje damsko-męskie. Oczywiście, znajdują się tutaj też świetne, humorystyczne dialogi między bohaterami, przy których można się pośmiać a także poczuć dużą sympatię do bohaterów. Myślę, że film jest uniwersalny. Trafił do serca dzieci jak i dorosłych, co czyni go genialnym! Jako dygresję podam, że nowa ekranizacja Żółwi Ninja z 2016 roku jest niestety adresowana raczej do młodszej widownii. Gdybym był dzieckiem świetnie bym się przy tym bawił, niestety jako dorosły w ogóle nie czuję tego filmu, a nawet mnie lekko żenuje. Zupełnie inna sytuacja jest przy oglądaniu Wojowniczych Żółwi Ninja z 1990 roku. Nie chodzi tutaj nawet o sentyment, film po prostu wytoczył potężne działo i trudno go przebić. Każda jego minuta to uczta dla oczu. Żółwie Ninja, w których wcielili się kaskaderzy i aktorzy wypadają dużo bardziej realistycznie niż Żółwie z 2016 roku zrobione w grafice CGI.

Żółwie poprzez medytację kontaktują się telepatycznie ze swoim mistrzem.

Raph toczy walkę z wojownikami Stopy

Sceny walk i cała choreografia, o których trzeba koniecznie wspomnieć, są znakomicie zrealizowane i trzymają naprawdę wysoki poziom. Aktorzy pomimo, że mają na sobie bardzo rozbudowane kostiumy Żółwi Ninja, poruszają się płynnie i nie widać by coś krępowało ich ruchy. Same kostiumy jak na lata 90 są wykonane bardzo szczegółowo i wzbudzają podziw nawet do dzisiaj. Za ich wykonanie jest odpowiedzialny nie kto inny jak Jim Henson, twórca Muppetów! Mechanika masek działa bardzo płynnie i nie jest to typowe kłapanie paszczą, które często widzieliśmy w filmach fantasy z lat 80. Czasem wręcz, mamy duże wrażenie realizmu.  Maski żółwi potrafiły odtwarzać wszystkie ludzkie emocje, np takie jak: radość, złość czy smutek Każdy z naszych żółwich bohaterów posiadał inną twarz i mimikę.

Twarz Leonarda jest szlachetna, wyraża wrażliwość oraz czyste serce; Raphael ma poważny, czasem ponury wyraz twarzy z grymasem złości; mordka Michelangelo jest pogodna, uśmiechnięta i wesoła, a Donatello ma twarz typową dla zamyślonego mózgowca ze zmarszczonym czołem. Jak sami widzicie nie są to odlewy jednej maski, twórcy nadali im życie i charakter, który jest odpowiedni dla poszczególnego z żółwich braci. Pozostałe elementy kostiumów prezentują się równie dobrze i realistycznie. Skorupy są ozdobione rysami oraz pęknięciami a skóra na rękach i nogach posiada różne plamki oraz chropowatości właściwe gadom.

Również Splinter wypadł bardzo dobrze i  tak jak w przypadku żółwi jego twarz była pełna ekspresji. Sprawiał wrażenie, starego sędziwego japońskiego mędrca. Wsłuchiwałem się w jego dialogi z zachwytem i ani razu nie pomyślałem o nim jako o zwykłej kukle poruszanej przez zespół animatorów z ekipy filmowej. Nie można też zapomnieć o świetnym wyborze aktorów dla innych ważnych bohaterów. Judith Hoag oraz Elias Koteas wcielili się w role April O'Neil i Casey'a Jonesa. Oboje świetnie odegrali swoich bohaterów, wypadli bardzo naturalnie i widać, że wczuli się w klimat filmu. April, kobieta z charakterem, która nie boi się swoich przekonań i głośno mówi co myśli. Casey, odważny oraz sympatyczny gość z przedmieścia, samozwańczy bohater, który zwalcza przestępców przy pomocy kija do hokeja i innych akcesoriów sportowych ;)

April O'Neil i Casey Jones

Casey w akcji! Czyli Wayne Gretzky na dopingu!

''No i jeszcze moje ulubione 2 minuty tęgich kijów''

 Na duże brawa zasługuje też aktor James Saito, który wcielił się w rolę Shreddera, arcy-wroga Żółwi Ninja. Zagrana przez niego postać jest mroczna i pełna złej energii. Oczy Shreddera są zimne niczym stal a głos brzmi jak zza grobu.. Jednym spojrzeniem mrozi najtwardszych wojowników ze swojego klanu. Wykreowany przez Saito bohater to wojownik, który idzie drogą nienawiści i zemsty, wciąż pamięta swoje niecne czyny  i chętnie zabije każdego z kim miał zatarg w przeszłości.

Wszystkie postacie występujące w filmie są bardzo mocno zarysowane i co najważniejsze nie są płytkie jak to miało miejsce w serialu animowanym z 1987 roku, który tak uwielbiałem ;)

 Warto wspomnieć, że film powstał na bazie kreskówki z 1987 oraz komiksu z 1984, autorstwa Kevina Eastmana  i  Petera Lairda. Pierwszy komiks o Żółwiach Ninja był czarno-biały, mroczny i pełen poważnych dialogów. Oglądając Wojownicze Żółwie Ninja z 1990 od razu można zauważyć podobieństwo pomiędzy filmem a właśnie tym komiksem. Gdy jako dzieciak dowiedziałem się, że w wypożyczalni jest dostępny film Żółwie Ninja z prawdziwymi aktorami o mało co z butów nie wyskoczyłem. Przed seansem, oczami wyobraźni snułem domysły jak mogli by wyglądać bohaterowie w prawdziwym filmie. Liczyłem, że zobaczę oślizgłego Kranga oraz Rocksteadego i Be-bopa. Jednak tych postaci jak i wielu innych zabrakło. Zmienili też historie Splintera. Po latach gdy wpadł w moje ręce wcześniej wspomniany komiks, dowiedziałem się czym twórcy filmu tak naprawdę się inspirowali. Z kreskówki zapożyczyli tylko kolory bandan Żółwi Ninja oraz to, że April O'Neil była reporterką telewizyjną. Co mi osobiście bardziej się podoba. W oryginalnym komiksie wszystkie bandany Żółwi Ninja miały kolor czerwony (Na kolorowej okładce oraz później w komiksie jak wyszła wersja kolorowa) a April była asystentką doktora Baxtera Stockmana (ten sam który w kreskówce przemienił się w zmutowaną muchę). Jak widać ekranizacja Wojowniczych Żółwi Ninja zrodziła się z dwóch źródeł, niby takich samych ale jakże odmiennych.

TURTLE POWER!

Wojownicze Żółwie Ninja doczekały się aż dwóch kontynuacji - Wojownicze Żółwie Ninja II: Tajemnica Szlamu oraz Wojownicze Żółwie Ninja III.  Jednak im dalej w las tym gorzej. Mimo, że scenariusze były bardzo dobre i ciekawe to jednak zabrakło tego czegoś, co miała pierwsza część. Twórcy stonowali nieco klimat części pierwszej i tym razem filmy o Żółwiach Ninja były zaadresowane wyłącznie dla najmłodszych. Nie słyszeliśmy już drobnych przekleństw typu ''cholera'' a sceny walk były złagodzone i zredukowane do minimum (kiełbaski zamiast nunchaku?! Proszę was..). Bardziej to przypominało zabawę klaunów w cyrku niż styl walki wojowników ninja. No, ale czego się nie robi by uchronić dzieci od nadmiaru brutalnej agresji (ironia). Został także obniżony poziom jakości jeśli chodzi o kostiumy naszych bohaterów. Niestety, dwa miesiące po premierze części pierwszej, zmarł mistrz lalkarstwa, Jim Henson. Przez ten incydent projektowaniem kostiumów dla  Żółwi Ninja musiał zająć się już ktoś inny. Jednak jeśli dostatecznie przymrużymy oko, to znajdziemy w tych filmach plusy i nadal możemy się przy nich świetnie bawić. 

Scena finałowa! 

Ekranizacja Żółwi Ninja z 1990 roku, jest też filmem wzruszającym, który porusza ludzkie serca. Oprócz walk i wyśmienitych tekstów, znajdziemy tutaj też takie głębokie uczucie jak miłość synów do ojca i poświęcenie jakie temu towarzyszy. Film ma w sobie głębie i każdy odnajdzie w nim coś wyjątkowego, coś co go poruszy, rozśmieszy czy zachwyci. Oglądając ten film na przestrzeni lat, uważam, że mój odbiór tej ekranizacji jest niezmiennie taki sam. Dużo filmów, które mnie zachwycały w przeszłości, dzisiaj uważam za przestarzałe. Niestety, niektóre z nich zwyczajnie nie przetrwały próby czasu. Wojownicze Żółwie Ninja przetrwały tą próbę wielokrotnie i mam nadzieję, że tak zostanie już na zawsze. Bo to jest POWER.... TURTLE POWER!

Cowabunga!

Keeper

.

MAŁE PRZYJEMNOŚCI

To czego mi brakuje w dzisiejszych sklepach to takich fajnych, małych i klimatycznych drobiazgów. Nie zrozumcie mnie źle, bo obecne sklepy są wypchane towarem po sam sufit, ale brakuje tu różności, na których widok świeciłyby nam się oczy. Dzisiejsze dzieci inaczej to odbierają niż dorośli bo wychowują się zupełnie wśród innych rzeczy niż my kiedyś i akurat dla nich to co znajduje się w sklepach jest magiczne. Dla mnie niestety jest to pozbawione  już sentymentu. Robiąc zakupy w osiedlowych sklepach spożywczych spoglądam tęsknym wzrokiem na półki w nadziei, że zobaczę tam wszystkie te słodycze, które pamiętam z czasów dzieciństwa. Może jest to głupie, ale tęsknie za wszystkimi gumami do żucia o jednakowej barwie i smaku, które skrywały w sobie niespodzianki w postaci mini komiksów, obrazków czy naklejek. Gumy co prawda żuło się kilka minut a później traciły swój smak (chyba był to po prostu sam cukier, który jak powszechnie wiadomo krzepi!), ale wszystko rekompensowało  ładne opakowanie i niespodzianki. Ba! Do niektórych gum Turbo dodawane były gumowe mini figurki z He-Mana, przywiązane gumką recepturką :))

Takie oto gabloty można było znaleźć w gumach Turbo!

Gumowe figurki z serii He-Man dodawane do gum balonowych. Można je było kupić także w kiosku ruchu.

 Nie dość, że mieliśmy w środku kolekcjonerski obrazek jakiegoś wypasionego samochodu to jeszcze dawali nam figurki z serii He-Man! Pokażcie mi, które z dzisiejszych gum mają taki arsenał gratisów!

Bardzo dobrze wspominam też kultowe gumy balonowe ‘’Donald’’. Jeśli chodzi o smak i jego trwałość to sytuacja taka sama ja w przypadku gum Turbo. W środku za to mieliśmy mini komiks z klasycznymi postaciami z Disneya.

Historyjki były zbudowane tylko z trzech lub czterech kadrów a paleta kolorów była mocno ograniczona, ale za to wszystkie były bardzo zabawne i ciekawe.  Każdy z nas wpatrywał się w obrazek więcej niż dwa razy. Historyjek było dużo i kolekcjonowało się je z takim samym zapałem jak obrazki samochodów z  gum Turbo. Do dzisiaj jedną z moich ulubionych serii obrazków był Kaczor Donald na bezludnej wyspie, wyjmujący z morza jakiś ciekawy przedmiot, który go ratował z opresji lub pomagał mu zwalczyć nudę ;)

 

  Gumy balonowe pojawiały się jak grzyby po deszczu. Coraz to nowsze serie zawierały dobrej jakości naklejki, którymi bez skrupułów obklejaliśmy  swoje szafki lub zgodnie z ich przeznaczeniem wklejaliśmy je grzecznie do albumów. W spożywczakach mogliśmy dostać serie He-Man, Ninja Turtles, Gremlins 2, Sailor Moon a nawet Barbie a wszystkie te gumy łączy jedno: wspominam je z taką samą pasją jak moja sąsiadka pasztetową z PRLu! Ten smak i zapach zawsze będę czuł gdy o nich pomyślę :)

Z rzeczy mniej balonowych miło wspominam też wafelek pochodzący z Grecji o spolszczonej nazwie Kuku Ruku.

Wafelki pojawiły się w Polsce już w 1989 roku i okazały się hitem! Kuku Ruku pokochały wszystkie dzieciaki. W środku oprócz pysznego wafelka, zapakowanego w kolorowy papierek czekała na nas niespodzianka! Były to naklejki, na których zawsze widniał jakiś ciekawy zwierzak wraz z dymkiem komiksowym. Można było na nim napisać wszystko co nam ślina przyniosła na język, wedle naszej wyobraźni. Naklejki zyskały dzięki temu różnorodne zastosowanie. Prawie każdy je kolekcjonował i można było się nimi wymieniać z innymi dzieciakami na podwórku. Niestety, Kuku Ruku znikło tak szybko jak się pojawiło, ponieważ rzekomo okazało się rakotwórcze. Przez ten incydent nigdy nie udało mi się zebrać całej kolekcji naklejek! :(

Przykładowe naklejki Kuku Ruku.

Kuku Ruku jednak okazało się na tyle silne, że po latach znowu do nas wróciło, co prawda w nowej szacie graficznej ale za to równie smaczne.

Zostawmy póki co te ''specjały'' w spokoju, bo od tego wspominania nabrałem ochoty na coś słodkiego i zaraz chyba polecę do sklepu najeść się trujących wafli i gum do żucia :D 

Do małych przyjemności zaliczam też kolekcjonowanie naklejek Panini, które mogliśmy dostać w księgarniach i w magicznych kioskach Ruchu.. Naklejki były pakowane losowo w papierowych paczuszkach. Nie mogliśmy zajrzeć do środka i nie wiedzieliśmy co tak naprawdę kupujemy. Zabawa taka sama jak przy naklejkach i obrazkach z gum do żucia. Jeżeli nam się trafiły duble to wymienialiśmy je z innymi zbieraczami. Do naklejek można było dokupić duży album, ozdobiony ładnymi kolorowymi grafikami i szczegółowymi opisami.

Okładka albumu Żółwie Ninja

W albumach były rozmieszczone ponumerowane pola do wklejania naszej kolekcji. Najbardziej w mojej pamięci zachowały się albumy z naklejkami z serii Zwierzęta Chronione WWF, Żółwie Ninja oraz Barbie. Naklejki były duże i bardzo dobrej jakości. Niektóre z nich były podzielone na dwie lub nawet kilka części, co było czasami frustrujące jak nie mogliśmy znaleźć brakującej naklejki by uzupełnić obrazek. Na szczęście większość naklejek było pojedynczych.

.

Okładka albumu WWF

A tak wyglądał środek obklejony naklejkami.

Dla każdego coś miłego ;)

Największy szał jednak robiły zwykłe karteczki z notesików, ozdobione postaciami z Disneya lub innych bajek. Karteczki kolekcjonował każdy bez względu na płeć. Zastanawiam się do dzisiaj, kto zaczął pierwszy tą zabawę, która przeobraziła się w masowe szaleństwo zalewające całą Polskę? :)) Notesiki były różnorodne i każdy mógł znaleźć pośród nich coś dla siebie. Najbardziej popularne były z postaciami z bajki Król Lew. Oczywiście im rzadszy notesik mieliśmy tym wzbudzał większe zainteresowanie i zachwyt wśród innych kolekcjonerów, którzy za wszelką cenę chcieli dostać choć jedną karteczkę dając w zamian dziesięć innych! Tak, był to szał na wysoką skalę, którego popularność nie mogły przebić nawet Tazosy, ale o tym innym razem ;)

Popularne karteczki z bajki Król Lew

I tymi cudownymi wspomnieniami na razie zakończę ten temat, ale jeszcze do niego powrócę bo historia Małych Przyjemności nie ma końca! Chętnie w myślach do nich wracamy, by choć na chwilę znowu poczuć się beztrosko w krainie magicznego dzieciństwa.

Keeper

HE-MAN I WŁADCY WSZECHŚWIATA CZ. II

Jak wspomniałem w części pierwszej, bohaterowie ''Władców Wszechświata'' to postacie, które mają w sobie to coś obok czego nie można przejść obojętnie. Jedni są tchórzliwi, inni odważni, źli albo dobrzy ale wszyscy mają jakieś ukryte dno i przeszłość. Twórcy nie postawili na masówkę typu ''zróbmy bajkę na podstawie zabawek to zarobimy dużo kasy, nie ważne jak byle szybko'', jak to się w dzisiejszym świecie odbywa. Co to, to nie! Oni naprawdę postarali się dając życie każdej z plastikowych figurek przenosząc je na ekran TV. Twórcy włożyli dużo serca w tych bohaterów i widać, że kochali to co robili. Każda postać jest dopieszczona w każdym detalu. Trochę żałuje jedynie, że niektórym postaciom zmienili wygląd (np. Clawful) ale większości bohaterom wyszło to na dobre; np. postacie takie jak Evil-Lyn, Mer-Man, Hordak, Mantenna i inni wyglądają dużo korzystniej w kreskówce. Nie mogę się jednak czepiać kultowych zabawek wyprodukowanych na początku lat 80, które mają swój urok co by kto nie mówił i które sam kocham! :)
Twórcy kreskówki postarali się nawet o wielu różnych bohaterów, których zabrakło w serii zabawek. Do dzisiaj każdy z nas zastanawia się jakby wyglądały niektóre postacie w formie figurek. Niestety zadziałało to także w drugą stronę bo niektórych bohaterów, których wyprodukowało Mattel zabrakło w kreskówce od

Filmation. Nie ma takiej postaci jak Stinkor (czego bardzo żałuję), ciekawa postać humanoidalnego skunksa, który obezwładniał wrogów okropnym zapachem zyskując nad nimi przewagę w walce. Możliwe,

że artystom z Filmation wydawał się on nieco naiwny oraz niesmaczny.

Tylna część pudełka po figurce przedstawiająca Stinkora w ''akcji''
Nawet He-Man wymiękał od jego ''zapachu''! 

W drugiej części chciałbym wam przedstawić i przybliżyć ważniejsze postacie jakie wystąpiły w kreskówce, zarówno te dobre jak i złe. Myślę, że bez względu na to co lubimy  warto zwrócić uwagę na każdą postać. W wielu kreskówkach spotkałem się z czymś takim, że te ''dobre'' były nudne, płaskie i na siłę próbowały udawać fajnych a tak naprawdę mało co sobą reprezentowały, przez co często zwracałem uwagę tylko na tych ''złych'' bo byli ciekawi, efektowni i mieli mocne teksty; nie należeli do gangu nudziarzy. Film animowany  ''He-Man i Władcy Wszechświata'' pokazał coś innego. Skupił się na dobrych oraz złych bohaterach w takim samym stopniu. Pokochałem obrońców Eternii tak samo jak tych, którzy jej zagrażali. Każda postać zajmowała ważną część w tym świecie. Owszem bywały też postacie, które były epizodyczne ale nawet i tych nie sposób było zapomnieć i zastanawialiśmy się czy jeszcze powrócą?
Pozwólcie więc, że przedstawię wam Władców Wszechświata!


CI DOBRZY: 

He-Man / książę Adam – obdarzony przez Czarodziejkę magicznym mieczem, książę Adam zyskał potężną moc, dzięki  której przemienia się w najsilniejszego człowieka na świecie czyli He-Mana. Czerpie on potężną moc z zamku Posępnego Czerepu i  wykorzystuje ją do walki ze złem! Adam ma czworonożnego przyjaciela; Cringera - gadającego zielonego tygrysa, który z natury jest bardzo tchórzliwy. Pod postacią He-Mana przemienia go w nieustraszonego Kota Bojowego, którego dosiada podczas walki.  Adam trzyma w tajemnicy swoje alter ego by Szkieletor i jego banda nie dowiedzieli się kim naprawdę jest He-Man, mógłby w ten sposób narazić swoją rodzinę i przyjaciół. O sekrecie Adama wiedzą tylko trzy osoby; Czarodziejka, Duncan  Zbrojny Mąż oraz Orko. Na co dzień Adam udaje tchórza, który nie jest specjalnie zainteresowany walką i władaniem Eternią; dzień spędza na organizowaniu pikników i leniuchowaniu co doprowadza jego ojca króla Randora do ciężkiej gorączki. Adam jednak wie, że zło nie śpi i pod maską nieodpowiedzialnego chłopca bacznie czuwa nad losami Eternii!

Czarodziejka (Sorceress) – Strażniczka i opiekunka mocy , która spoczywa w zamku Posępnego Czerepu. Dobra, pełna miłości i dobrej energii kapłanka. Potrafi być litościwa i wyrozumiała nawet dla wrogów Eternii co nie znaczy, że jest bezbronna. Czarodziejka ma wielką moc, którą przewyższa nawet Szkieletora! Często pod postacią sokoła  (wówczas nosi miano Zoar) spogląda z góry na Eternie, pilnując czy na świecie nie dzieje się nic złego. Czarodziejka jest  prawdziwą matką  Teeli, jednak trzyma to dla bezpieczeństwa w sekrecie, wierzy, że córka przejmie kiedyś po niej opiekę nad mocą Posępnego Czerepu.

Zbrojny Mąż (Men-at-arms) – Jego prawdziwe imię to Duncan. Wspaniały wojownik oraz dowódca królewskiej Armii.  Duncan jest też bardzo dobrym mechanikiem i często dzień spędza w warsztacie gdzie konstruuje różne wynalazki, nowe rodzaje broni oraz machiny wojenne. Jest bardzo opanowany i spokojny, w walce często stosuje inne rozwiązania niż brutalna siła. Duncan jest przybranym ojcem Teeli, który znalazł ją jako niemowlę i uratował przed Wodnikiem (Mer-Manem). Widząc , że ma czyste serce Czarodziejka oddała mu córkę pod opiekę, nie mogąc jednocześnie wychowywać dziecka i strzec mocy Posępnego Czerepu. Gdyby ktoś dowiedziałby się, że Teela jest córką Czarodziejki, stała by się częstym celem ataków. Duncan jest wspaniałym przyjacielem i często służy dobrymi radami. Traci cierpliwość jedynie gdy Orko psoci w jego warsztacie.

Teela – Jest przybraną córką Duncana, który wyszkolił ją na prawdziwego wojownika. Teela jest kapitanem królewskiej straży. Do jej obowiązków należy też szkolenie księcia Adama, który jednak nie za bardzo przykłada się do lekcji  wodząc wzrokiem po dwórkach z pałacu lub myśląc tylko jak tu czmychnąć na ryby z Cringerem, co doprowadza Teele do wściekłości. Denerwuje ją beztroskość Adama oraz, że ciągle znika gdy dzieje się niebezpieczeństwo. Często powtarza, że powinien brać przykład z He-Mana. Teela zdaje się czuć coś do księcia Adama, ale wolałaby żeby był bardziej męski i odważny. Matką Teeli jest Czarodziejka, jest to jednak sekret o którym ona nie wie dla jej własnego bezpieczeństwa. Prawdziwy ojciec nieznany, podobno był wielkim i wspaniałym człowiekiem na Eternii, który zginął podczas walki. Teela jest odważną, pewną siebie i inteligentną kobietą.

Orko – Pochodzi z rasy Trollan, przyjaznych istot z innego wymiaru parających się magią. Orko jak i jego przedstawiciele zakrywają twarz w cieniu, pokazując ją tylko tym w których są zakochani. Orko w przeszłości uratował młodego księcia Adama, w podzięce król Randor mianował go na nadwornego magika. Czary Orko nie zawsze działają dobrze, często obracają się przeciwko niemu, tworząc komiczne sytuacje. Podobno w swoim świecie Orko jest wielkim magiem, inaczej ustawione bieguny na Eternii odwracają jego magię w przeciwną stronę.  Orko jest zabawny, miły i bardzo przyjacielski, wszyscy go lubią i kochają. Czasem tylko doprowadza Duncana do irytacji gdy mu naszkudzi w warsztacie albo trafi w niego żonglującymi jajkami ale i ten szybko się rozpogadza i mu wybacza te drobne i nieświadome psikusy. Orko z natury jest tchórzliwy ale zdarza mu się wykazać wielką odwagą w sytuacji gdy jego przyjaciele są w niebezpieczeństwie.

Król Randor i Królowa Marlena – Rodzice Adama, władcy Eternii. Król Randor jest wspaniałym władcą i wojownikiem. Często ma żal do syna za to, że unika walki i jest tchórzliwy. Chciałby żeby był taki jak He-Man i dużo od niego wymaga jako od następcy tronu. Królowa Marlena wierzy w syna i nie jest dla niego taka szorstka jak ojciec. Zdaje się podejrzewać, że Adam i He-Man to jedna i ta sama osoba.  Co ciekawe Królowa Marlena pochodzi z planety Ziemia. Statek, którym podróżowała wpadł  w wir meteorytów ulegając uszkodzeniu przez co zmuszona była lądować awaryjnie na planecie Eternia. Odnalazł ją młody król Randor i przygarnął do siebie. Oboje się zakochali w sobie. Po naprawie statku, Marelna zdecydowała, że zostaje na Eternii bo w końcu odnalazła swoje miejsce na ziemi i mężczyznę, którego kocha.

CI ŹLI: 

Szkieletor- Pan zła i destrukcji! Demon z innego świata, który pragnie zdobyć władzę nad Eternią czerpiąc moc z Posępnego Czerepu. Szkieletor jest bardzo inteligentny i sprytny,  jest mistrzem strategii, podstępu oraz czarnej magii; posiada magiczną moc, której chętnie używa podczas walki. Ponadto jest bardzo silny i jako jedyny na Eternii potrafi stanąć do walki z He-Manem na kilka krótkich chwil! Szkieletor pierwotnie był uczniem Hordaka, najeźdźcy z innego wymiaru. Po tym jak Hordak uciekł z pola walki zostawiając go samego, Szkieletor  znienawidził go i postanowił, że sam zdobędzie Eternie, tworząc własną grupę bojową, stając się tym samym przywódcą sił zła na Eternii!

Evil-Lyn – Tak samo zła jak i niebezpieczna! Evil-Lyn to prawdziwa mistrzyni czarnej magii a w dodatku prawa ręka Szkieletora, który potrzebuje jej mocy do spełniania swych niecnych planów. Mimo, że współpracuje ze Szkieletorem tak naprawdę udaje jego sojusznika. Jest bardzo ambitna i żądna władzy tak jak Szkieletor ale na boku obmyśla swoje własne plany co do Eternii; wykorzystuje Szkieletora i jego moc dla własnych celów, pozwalając mu jednak myśleć, że to on nią steruje.

Bestia (Beastman) – Pewny siebie ale niezbyt inteligentny siepacz Szkieletora. Ten pokryty rudą sierścią troglodyta posiada niezwykłą moc, dzięki której potrafi przejąć kontrolę nad dzikimi zwierzętami i bestiami różnej maści.  Moc rozkazywania zwierzętom wystarczająco zaimponowała Szkieletorowi aby przyjąć Bestie w swoje szeregi, w końcu kto by nie chciał mieć na usługach kogoś kto potrafi ujarzmić latające smoki czy szablozębne tygrysy! Bestia chyba jako jedyny jest oddanym sługą Szkieletora i nie ma większych planów co do Eternii.

Wodnik (Mer-man) –  Oceaniczny wojownik, ambitny i przebiegły. Jeden z pierwszych siepaczy Szkieletora. Podobnie jak Bestia, ten rybo-człowiek potrafi rozkazywać  wodnym zwierzętom. Bardzo niebezpieczny w swoim wodnym środowisku. Wodnik pragnie zemsty na He-Manie po tym jak go upokorzył, dlatego chętnie służy w szeregach Szkieletora, co nie znaczy, że nie ma własnych planów odnośnie Eternii. Pochodzi z Kryształowego Morza gdzie jest kimś na wzór władcy czy króla. Służąc  Szkieletorowi często współpracuje z Bestią.

Żelazno Szczęki (Trap Jaw) – Cyborg i kryminalista z innego świata, który chętnie służy Szkieletorowi zachęcony podbojem Eternii. Ten pół-robot  pół-człowiek posiada żelazne szczęki, które przegryzają najtwardszą stal. Jego największym atutem jest mechaniczne ramię, do którego może przykręcać różne bronie i przedmioty, na przykład takie jak karabin laserowy, energetyczny łuk, hak, szczypce czy nawet harpun z liną! W dwóch słowach, uzbrojony i niebezpieczny!



Mam nadzieję, że rzetelnie udało mi się przedstawić naszych bohaterów. Jest ich oczywiście znacznie więcej ale chciałem wymienić przede wszystkim tych, którzy najczęściej przewijają się przez odcinki i mają dużo więcej do powiedzenia niż pozostali. Postacie są barwne i bardzo charakterystyczne a każdy z nas może wybrać z pośród tej gamy swoich faworytów. Moimi ulubieńcami są: Szkieletor, Mer-Man, Czarodziejka, Orko, Teela oraz Men-at-arms. A wy kogo lubiliście? Piszcie w komentarzach kto był waszym ulubieńcem! :). Filmation bazując na zabawkach Mattel, stworzyło ciekawy świat zamknięty w animacji, który pomimo, że był mroczny i tajemniczy nie odstraszał dzieciaków od oglądania. Oglądaliśmy wszyscy i prawie każdy z nas wrzeszczał na podwórku ''Na potęgę Posępnego Czerepu!''. Jedni chcieli być Szkieletorem a inni He-Manem a jeszcze inni po prostu obklejali na spokojnie drzwi swojej szafy naklejkami  z gum balonowych ''He-Man'' patrząc z dumą jak ta kolekcja rośnie. Świat ''Władców Wszechświata'' był pełen magii, która przeniosła się z ekranu TV na świat dziecięcych marzeń i fantazji. Większość z nas wyrosła na tej historii i nawet teraz jako dorośli, gdzieś tam w środku pamiętamy tych bohaterów. Pozostaną w naszych sercach strzegąc naszych wspomnień do końca świata i o jeden dzień dłużej.

Pozdrawiam!

Keeper


DODATEK:

Naklejki z gum balonowych ''He-Man''. Pamiętacie? :) Ech.. jak patrzę na te naklejki to wydaje mi się, że czuję zapach tej gumy oraz opakowania - po prostu kawał porządnej nostalgii! :)
(skany naklejek umieszczone za zgodą Eweliny; autorki bloga http://kolekcjafigurek.blogspot.com/)